Wspólnota Synów i Córek Bożych w skrócie

La Wspólnota Synów i Córek Bożych (CFD),założona przez księdza Divo Barsotti (Palaia, 25 kwietnia 1914 - Settignano, 15 lutego 2006), jest publicznym stowarzyszeniem wiernych. Pragnie ona żyć w świecie misterium przybranego dziecięctwa Bożego, dysponując środkami, które w Kościele od zawsze były środkami właściwymi dla duchowości monastycznej: słuchanie Słowa Bożego, życie liturgią i sakramentami, modlitwa Jezusowa, milość bliźniego. Żyjący w świecie członkowie Wspólnoty nie zaszywają się w pustelniach, nie żyją w zupełnym odosobnieniu ale żyją jako mnisi w świecie, między ludźmi, w strukturach społecznych. Pracują w biurach, szkołach, miejscach publicznych, domach; to mężczyźni i kobiety, młodzi i starsi, małżonkowie i osoby samotne: złączeni w jedną rodzinę za pomocą aktu konsekracji, poprzez który ofiarowują swoje życie i samych siebie Chrystusowi, Matce Boskiej i Kościołowi.  Wspólnocie Synów i Córek Bożych, na podstawie dekretu Arcybiskupa Florencji kardynała Silvano Piovanelli, 6 stycznia 1984 roku został przyznany  status  "Publicznego Stowarzyszenia Wiernych".

Wspólnota zrodziła się w latach 1947- 48 za sprawą księdza Divo Barsottiego. Przybyły do Florencji w 1945 roku z diecezji San Miniato i przyjęty na prośbę Giorgio LaPiry przez kardynała Elia Dalla Costa, zamieszkał przy klasztorze sióstr zakonnych niedaleko Bramy Rzymskiej. Wtedy to, mała grupa mocno związanych ze sobą duchowo kobiet, poprosiły księdza Divo Barsottiego o jego kierownictwo na ścieżce duchowej. On przyjął tę propozycję. Ojciec - od tego momentu zawsze był w ten sposób nazywany - przygotował im ścisły program, którym miały kierować się w życiu : codzienne odmawianie brewiarza, zachowywanie w sercu poczucia Bożej obecności nawet podczas wszystkich codziennych zajęć, czytanie Pisma Świętego oraz innych tekstów z wielkiej tradycji chrześcijańskiej zarówno zachodniej jak i wschodniej, spotykanie się razem raz na tydzień i przeżywanie jednego dnia rekolekcji w miesiącu.  Divo Barsotti bardzo silnie odczuwał potrzebę aby Kościół stał się bardziej wrażliwy na nadrzędną wartość kontemplacji jako integralną część powołania każdego ochrzczonego, w jakimkolwiek stanie życia by on się nie znajdował. Stąd też nazwa, którą wybrał ksiądz Divo dla rodziny duchowej, która się wokół niego formowała : "Wspólnota Synów i Córek Bożych" - miano samego Kościoła. Powoli wspólnota zaczęła się rozrastać i w latach od 1950 do 1960 roku uformowały się grupy spotkań w różnych częściach Włoch : w Viareggio, Wenezii, Palermo, Modenie, Neapolu... Również struktura Wspólnoty powoli zaczęła się nakreślać, aż do swego ostatecznego zdefiniowania się, które miało miejsce gdy we Wspólnocie otworzone zostały domy życia wspólnotowego, zarówno  męskie jak i żeńskie, w których życie ma charakter zbliżony do rygoru klasycznego życia monastycznego. Wspólnota Synów i Córek Bożych zaczęła stanowić wtedy jedną rodzinę, grupę religijną, przy jednoczesnym współistnieniu w niej wszystkich różnych stanów życia.  Jest to jej aktualna struktura. Wspólnota znajduje się obecnie również za granicą: w Wielkiej Brytanii, Afryce (Benin), Ameryce Łacińskiej (Kolumbia), Azji (Śri Lanka) i Oceanii (Australia).

Struktura

Wspólnota składa się z czterech gałęzi. Pierwszą gałąź stanowią osoby świeckie mieszkające w świecie, żyjące w małżeństwie lub samotnie, którzy, po odpowiednim okresie czasu, wstępują do Wspólnoty i stają się jej członkami poprzez akt konsekracji. Jest to pierwsza gałąź Wspólnoty.  Drugą gałąź stanowią osoby żyjące w małżeństwie lub pary małżonków, którzy zobowiązują się żyć w rodzinie według rad ewangelicznych i składają śluby czystości małżeńskiej, ubóstwa i posłuszeństwa.  Trzecia gałąź to osoby które, choć pozostają w świecie, pragną ofiarować się Bogu zachowując stan dziewictwa (celibatu) i składają śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.  I na końcu czwarta gałąź, która obejmuje życie religijne w domach wspólnotowych. Dzielą się one na domy dla braci i domy dla sióstr, którzy zostawiają wszystko, aby żyć w małych bractwach, gdzie organizacja życia jest typowo monastyczna : modlitwa, cisza, praca, czytanie.  Także księża diecezjalni mogą wstąpić do Wspólnoty, zachowując swoją tożsamość świecką i umiejscawiając się w pierwszej lub trzeciej gałęzi.

Zarząd

Zwierzchnikiem Wspólnoty (prawomocnie zwanym Moderatorem) jest brat, który jest duchownym i należy do czwartej gałęzi Wspólnoty; wybierany jest on co 6 lat. W zarządzie oprócz niego zasiadają dwie osoby świeckie należące do Wspólnoty, mężczyzna i kobieta ( zwani Asystentami Generalnymi). Te trzy osoby składają się na Prezydium. Inne organy centralne to Zgromadzenie generalne i Rada Wspólnoty. Osoby odpowiedzialne za poszczególne Rodziny członków Wspólnoty, które rozmieszczone są terytorialnie, zwani są Asystentami Rodziny.

Wstąpienie do Wspólnoty

Wstąpienie do Wspólnoty poprzedza okres aspiratu, podczas którego osoba zainteresowana zostaje powierzona osobie odpowiedzialnej za formację, która pomaga jej zapoznać się z charyzmatem Wspólnoty i przeprowadzić rzetelne rozeznanie powołania do tego typu życia. Wstępuje się do Wspólnoty poprzez akt konsekracji, dzięki któremu dana osoba ofiarowuje się całkowicie Bogu, wyrażając pragnienie życia doskonałością miłości według ideału i środków ofiarowanych nam przez Kościół, które są właściwe Wspólnocie.

Duchowość Wspólnoty Synów i Córek Bożych pragnie być duchowością monastyczną. Szczególnie w Chrzescijanstwie Wschodnim życie monastyczne rozumiane jest jako życie, w którym osoba ochszczona stara się zrealizować pełnię stanu łaski. Być mnichem to znaczy posiadać szczególne posłannictwo aby w pełni realizować powołanie dane nam razem z Chrztem Świętym, które jest wspólne dla wszystkich. Na tej podstawie ksiądz Divo Barsotti, czerpiąc inspirację z duchowości wschodu a konkretnie z duchowości rosyjskiej, uznał, że możliwe jest zaproponowanie każdemu Chrzescijaninowi, choć zanurzonemu w rzeczywistości świeckiej, ideału życia monastycznego, w wymiarze monastycyzmu serca, monastycyzmu przeżywanego wewnętrznie. Dlatego środkami, którymi dysponuje Wspólnota, aby pomóc odpowiedzieć na to szczególne powołanie są środki właściwe dla wielkiej tradycji monastycznej : życie liturgiczne i sakramentalne, modlitwa i słuchanie Słowa Bożego oraz życie wspólnotowe. Według nakreślonego programu członkowie Wspólnoty czytają każdego miesiąca jedną księgę z Pisma Świętego, aby w ten sposób przeczytać Biblię w ciągu sześcioletniego cyklu, biorą udział na ile to możliwe w życiu sakramentalnym i liturgicznym Kościoła, odmawiają Liturgię Godzin przynajmniej w niektórych jej częściach, raz na tydzień członkowie Wspólnoty spotykają się w małych grupach. W czasie tych spotkań ma miejsce modlitwa, formacja biblijna, zgłębia się wizję założyciela, konfrontuje się ze sobą i pomaga się sobie nawzajem zagłębiać w serce życia duchowego. Raz na miesiąc ma miejsce spotkanie wszystkich członków Wspólnoty z danego terytorium (Zgromadzenie) oraz pół dnia rekolekcji, gdzie kładzie się nacisk na wymiar ciszy. W ciągu roku organizowane są w różnych częściach Włoch pięciodniowe kursy ćwiczeń duchowych oraz pielgrzymka, która pozwala na poznanie miejsc ważnych dla naszej duchowości.